– obiecuję Ahmadowi popalającemu wodną fajkę – „że to, co mówi się w mediach, dalekie jest od rzeczywistości, a perska gościnność nie ma granic. I że będąc kobietą, spakowałam po prostu plecak i ruszyłam w drogę”.

Nikt nigdy nie zapytał mnie, jakiego koloru jest Bóg. Do momentu, kiedy nie przekroczyłam granicy Iranu. A był to tylko jeden z momentów, kiedy Irańczycy sprawili, że zabrakło mi słów… Moja opowieść będzie historią o tych wszystkich, których poznałam – młodych i starych, mężczyznach i kobietach, religijnych i ateistach. Ludziach niesamowicie ciekawych świata.

W Iranie byłam trzykrotnie, z tego dwukrotnie w czasie Aszury – jednego z największych szyickich świąt. Byłam na modlitwach, ulicznych wiecach, historycznych inscenizacjach. Byłam też w domach, gdzie razem gotowaliśmy w wielkim kotle jedzenie dla wszystkich sąsiadów. Więc moja historia to nie opowieść spod znaku atrakcji turystycznych i zabytków – raczej spod znaku zdejmowania chusty z włosów i patrzenia w oczy.